Πολύ-Χωρική Μάχη: Μία Απάντηση από την Αεροπορία

Mike «Starbaby» Pietrucha

Ο αμερικανικός στρατός είναι γνωστός για την αγάπη του στα αρκτικόλεξα και στις φαντεζί ονομασίες. Η πολύ-χωρική μάχη (Multi-Domain Battle - MDB) είναι η τελευταία του επιχειρησιακή σύλληψη. Με αυτήν επιδιώκει να διευρύνει τη μάχη συνδυασμένων όπλων (ξηρά) και την αεροχερσαία μάχη (ξηρά, αέρας) στους πέντε τομείς της στρατιωτικής δραστηριότητας (ξηρά, αέρας, θάλασσα, διάστημα, κυβερνοχώρος, ηλεκτρομαγνητικό φάσμα). Θα μπορεί ο αμερικανικός στρατός να ενεργεί και να επηρεάζει αποφασιστικά τις επιχειρήσεις και στους πέντε τομείς; Ο αρχηγός του το πιστεύει. 

Υπάρχουν όμως και διαφορετικές απόψεις. Μία τέτοια εκφράζεται στο παρακάτω άρθρο που γράφτηκε από τον Mike Pietrucha και δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο War on the Rocks στις 13/12/2016. Ο Σμήναρχος Mike «Starbaby» Pietrucha πέταγε με αεροσκάφη F-4G Wild Weasel και F-15E Strike Eagle, έχοντας εκτελέσει 156 πολεμικές αποστολές πάνω από το Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία και έχοντας συμμετάσχει στην καταστροφή 25 θέσεων SAM. Επίσης, με την ιδιότητα του αξιωματικού επιχειρήσεων ανορθοδόξου πολέμου έχει συνοδεύσει μονάδες πεζικού, μηχανικού και στρατονομίας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τον «Starbaby» πρόκειται για στρατιωτικό που δεν μασάει τα λόγια του και διακρίνεται για τις ξεκάθαρες απόψεις του.

Έχουν, όμως, κάποια σημασία όλα αυτά για εμάς; Ο στρατός μας υιοθετεί τα αμερικανικά δόγματα με καθυστέρηση πολλών ή λίγων ετών και συνήθως με αποσπασματικό τρόπο. Και επειδή πριν την υιοθέτηση τους δεν αναπτύσσεται ανάλογη συζήτηση υφίσταται πάντα και ένα θέμα αποσαφήνισης αυτών που υιοθετούνται. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του το ιστολόγιο θα παρακολουθήσει τη συζήτηση που αναπτύσσεται για την πολύ-χωρική μάχη και θα εκθέσει τα συναφή επιχειρήματα.

«Χερσαίες δυνάμεις θα πρέπει να μπορούν να διεισδύουν

σε απαγορευμένες περιοχές για να εξυπηρετήσουν τις αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις.

Αυτό είναι το ακριβώς το αντίθετο απ΄ ότι γινόταν τα τελευταία 70 χρόνια

όπου οι αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις εξασφάλιζαν την πρόσβαση στις χερσαίες».

Στρατηγός Mark Miley, Αρχηγός

Η ενδο-υπηρεσιακές φιλονικίες είναι πάντα παρούσες στο Πεντάγωνο, ιδιαίτερα σε εποχές ισχνών αγελάδων. Συνήθως ακίνδυνες, είναι συμπτώματα της συνεχούς προσπάθειας της ηγεσίας κάθε Κλάδου να συγκεντρώσει πόρους, να οργανώσει, να εκπαιδεύσει, να εξοπλίσει και να διεξάγει επιχειρήσεις με τις δυνάμεις που διαθέτει. Στο τέλος της ημέρας το Υπουργείο Άμυνας παρέχει στο έθνος μια διακλαδική δύναμη απαρτιζόμενη από ειδικευμένους αλλά αλληλεξαρτώμενους Κλάδους, όπου ο καθένας παίζει τον δικό του ρόλο στην αμερικανική άμυνα και ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο στην επίτευξη της στρατιωτικής υπεροχής. Έτσι με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα ότι ο Αρχηγός του Στρατού Στρατηγός Mark Milley πρότεινε μία δραστική αλλαγή ρόλων όπου ο στρατός θα ηγείται όχι μόνο στη χερσαία μάχη αλλά θα «εισχωρεί σε απαγορευμένο έδαφος» για να εξασφαλίσει την πρόσβαση στους άλλους Κλάδους. Και μάλιστα θα το κάνει αυτό χωρίς ναυτική ή αεροπορική υπεροχή.

Αυτή η προσέγγιση εκφράζεται στη νέα αντίληψη του στρατού, την πολύ-χωρική μάχη (MDB) η οποία φαίνεται να είναι η αντεπίθεση του στην «Αερο-Θαλάσσια Μάχη» (Air-Sea Battle) που έδινε λίγη σημασία στις χερσαίες δυνάμεις. Αλλά τα θεμέλια της MDB είναι σαθρά. Η αεροχερσαία μάχη, το δόγμα που επιτυχώς συνέβαλε στην αποτροπή του Συμφώνου της Βαρσοβίας και με αυτό ο στρατός μας νίκησε στο Ιράκ, αναπτύχθηκε μετά το Βιετνάμ και εδράστηκε στα δεδομένα μιας πιθανής σύγκρουσης με τους Σοβιετικούς στην Ευρώπη. Η MDB δεν έχει τη στέρεη βάση του προηγούμενου δόγματος γιατί υποεκτιμά τις εχθρικές δυνατότητες όταν αυτές είναι πραγματικές και όχι πιθανές. Ακόμη η MDB δεν λαμβάνει υπόψη της τους περιορισμούς που δημιουργούνται από την παρούσα ανάπτυξη του στρατού. Σαν αποτέλεσμα είναι απλά ανέφικτο για τον στρατό να «αποκτήσει πρόσβαση» για τους άλλους Κλάδους που έχουν μεγαλύτερη εμβέλεια, ευκαμψία και κινητικότητα. Τέλος, η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η MDB αγνοεί το συμπέρασμα των συγκρούσεων από το 1991 και μετά: Ο στρατός είναι βαριά εθισμένος στην υποστήριξη από τον αέρα.

Η ιδέα ότι ο αμερικανικός στρατός «θα πρέπει να διεισδύσει σε απαγορευμένες περιοχές για να εξυπηρετήσει τις αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις» παρουσιάστηκε δημόσια τον Οκτώβριο. Αλλά για μία δύναμη που στο μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα ημισφαίριο μακριά από την πλησιέστερη «απαγορευμένη περιοχή», αυτή η ιδέα βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Οι προωθημένες δυνάμεις του στρατού είναι τόσο μικρές σε σχέση με τον Ψυχρό Πόλεμο ή έστω τις αρχές του 21^ου αιώνα ώστε αυτές μόνες τους να μην θεωρούνται επαρκείς για πολεμικές αποστολές.

Αντί να εξυπηρετεί τους άλλους Κλάδους ο στρατός είναι αυτός που είναι περισσότερο εξαρτημένος από τη βοήθεια τους, την οποία χρειάζεται ακόμη και για να φτάσει εκεί που γίνεται η σύγκρουση. Ο στρατός έχει μικρή ικανότητα να μεταφέρει μαχητική ισχύ χωρίς να στηριχθεί στις μεταφορικές ικανότητες του ναυτικού και της αεροπορίας. Ο Αμερικανικός Στρατός στην Ευρώπη (USAREUR) και η 8^η Στρατιά στην Κορέα είναι φαντάσματα του ψυχροπολεμικού εαυτού τους. Οι σχηματισμοί του στρατού είναι αναγκαστικά βαριοί και δυσκίνητοι και δεν έχουν οργανική δυνατότητα στρατηγικής μεταφοράς στην απαραίτητη κλίμακα. Χωρίς ναυτικό ή αεροπορία ο στρατός δεν ταξιδεύει. Χωρίς αεροπορική υπεροχή δεν μπορεί να κερδίσει και χωρίς ναυτική και αεροπορική υπεροχή να του προστατεύει τις γραμμές εφοδιασμού δεν μπορεί να συντηρηθεί. Από την απόβαση στο Μαρόκο στα τέλη του 1942 η κοινή τάση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες ενεπλάκει ο στρατός είναι ότι διεξήχθησαν κάτω από την ασπίδα του ναυτικού και της αεροπορίας. Το να υποστηρίξει κανείς ότι ο στρατός μπορεί να ενεργήσει χωρίς ναυτική και αεροπορική υπεροχή, και μάλιστα να εξυπηρετήσει αντί να εξυπηρετηθεί από τους άλλους δύο Κλάδους, είναι σαν να περιγράφει τις συνθήκες στις οποίες ο στρατός μπορεί να ηττηθεί αποφασιστικά.

«Εάν χάσουμε τον πόλεμο στον αέρα

θα χάσουμε τον πόλεμο και θα τον χάσουμε γρήγορα».

Στρατάρχης Μοντγκόμερυ

Ο Υποστράτηγος Wesley Merritt, διοικητής του 8^ου Σώματος Στρατού στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια Αμερικανο-Ισπανικού Πολέμου, ήταν ο τελευταίος διοικητής μεγάλης μονάδας του αμερικανικού στρατού που πολέμησε χωρίς αεροπορική υποστήριξη· βασικά επειδή δεν είχε εφευρεθεί ακόμη. Στον Α’ Π.Π. η αεροπορική ισχύς ήταν μια αναδυόμενη πολεμική ικανότητα που μπορούσε να διεξάγει τις λειτουργίες της παρατήρησης, της αναγνώρισης και της καταδίωξης. Το 1940 πια η αεροπορική ισχύς ήταν τόσο θανατηφόρα ώστε αποδείχθηκε αποφασιστική στη Μάχη της Γαλλίας και στη Μάχη της Βρετανίας.

Ένα P-38 του 20^ου Fighter Group πολυβολεί ένα τρένο στη Γαλλία το 1944.

Η Γερμανία είχε καταστρώσει ένα σχέδιο δύο φάσεων για να καθυποτάξει τη Γαλλία. Στο τέλος της πρώτης φάσης οι Σύμμαχοι είχαν χάσει 61 μεραρχίες, η Δουνκέρκη είχε κυκλωθεί, τους έλλειπαν άρματα μάχης και άλλο υλικό και η γαλλική αεροπορία ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Υπό αυτές τις συνθήκες οι Γάλλοι κατάφεραν να ανασυνθέσουν δύο ολόκληρες στρατιές (την 7^η και τη 10^η) για να συνεχίσουν την άμυνα τους. Δεν είχε σημασία. Από τις 10 Ιουνίου η Luftwaffe είχε την αεροπορική κυριαρχία, οπότε οι γαλλικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν. Η γαλλική ηγεσία ήξερε ότι οι δυνάμεις της έπρεπε να συγκεντρωθούν και ήξερε που και για πιο λόγο. Άπλα δεν μπορούσε να το κάνει γιατί η γερμανική αεροπορική υπεροχή σήμαινε ότι κάθε κίνηση παρατηρούνταν και δέχονταν επίθεση. Ο γαλλικός στρατός συνέχισε να πολεμά μέχρι το πικρό τέλος ακόμη και μετά την εξαφάνιση της γαλλικής αεροπορίας. Όσο η Luftwaffe είχε την αεροπορική υπεροχή οι γαλλικές χερσαίες δυνάμεις δεν μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα.

Η τύχη γύρισε σχεδόν αμέσως για τη ναζιστική πολεμική μηχανή. Την ίδια χρονιά η Luftwaffe δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την αεροπορική υπεροχή πάνω από τη Μάγχη που συνιστούσε την απαραίτητη προϋπόθεση για την επιχείρηση «Θαλάσσιος Λέων», την εισβολή στη Βρετανία. Χωρίς αεροπορική υπεροχή δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί ούτε η ναυτική υπεροχή κι έτσι ο νικηφόρος γερμανικός στρατός μαράζωνε στην ηπειρωτική Ευρώπη ανίκανος να περάσει 21 μίλια νερού. Οι Γερμανοί είχαν θαλάσσια μέσα μεταφοράς, εφοδιαστική υποστήριξη και υποστήριξη από την αεροπορία και το ναυτικό τους. Και όμως καταλάβαιναν ότι χωρίς αεροπορική υπεροχή το σχέδιο τους ήταν μάταιο. Από την άλλη πλευρά καμία από τις αμφίβιες επιχειρήσεις των Συμμάχων δεν επιτεύχθηκε χωρίς αεροπορική και ναυτική υπεροχή. Στη Β. Αφρική, στη Σικελία, στην Ιταλία, στη Γαλλία και στη Β. Κορέα ήταν πάντα η απαραίτητη προϋπόθεση.

Γερμανικό Ju 87B Stuka γύρω στο 1940.

Αυτά δεν είναι απομονωμένα ιστορικά παραδείγματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα ακόμη και σήμερα. Ο στρατός έχει επωφεληθεί από τη ναυτική και αεροπορική υπεροχή για τόσο πολύ καιρό που τις θεωρεί δεδομένες. Η αεροπορία μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε στον κόσμο με τα δικά της μέσα και με μικρό χρόνο αντίδρασης. Κατάλληλα αεροδρόμια μπορούν να βρεθούν σε όλες τις συμμαχικές χώρες. Το ναυτικό όχι μόνο αναπτύσσει τον εαυτό του αλλά μεταφέρει τους πεζοναύτες και τη ναυτική αεροπορία μαζί του. Το ναυτικό, το σώμα πεζοναυτών και η αεροπορία μπορούν να μπουν στη μάχη χωρίς τον στρατό, αλλά ο στρατός εξαρτάται τελείως από τα αεροπορικά και θαλάσσια μέσα μεταφοράς για να εμφανιστεί. Στον Β’ Π.Π. ο στρατός εισήλθε σε πολλές απαγορευμένες περιοχές μόνο όταν η αεροπορία και το ναυτικό το κατέστησαν εφικτό γι’ αυτόν.

«Ο μελλοντικός πόλεμος στη ξηρά θα έπεται του πολέμου στον αέρα.

Αυτό θα αποφασίζει ποιος από τους αντίπαλους θα πρέπει να πολεμήσει

με επιχειρησιακό και τακτικό μειονέκτημα και θα αναγκάζεται κατά τη

διάρκεια της μάχης να υιοθετεί συμβιβαστικές λύσεις».

Στρατάρχης Erwin Rommel, The Rommel Papers

Για όποιον πιστεύει ότι τα μαθήματα παλιότερων πολέμων δεν ισχύουν σήμερα, η πρόσφατη εμπειρία μπορεί να είναι εξίσου διδακτική. Οι ετήσιες ασκήσεις REFORGER (Return of Forces to Germany) γίνονταν με σκοπό να δοκιμαστούν όλες οι λειτουργίες που ήταν απαραίτητες για να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ με χερσαίες δυνάμεις. Η άσκηση «Checkered Flag» έκανε το ίδιο για την αεροπορία. Εάν οι ενέργειες αυτές γίνονταν στον πόλεμο θα είχε προηγηθεί μία δεύτερη Μάχη του Ατλαντικού και μία μαζική προσπάθεια μεταφοράς αεροπορικών μονάδων και πολεμικού υλικού στο θέατρο επιχειρήσεων. Η επιχείρηση Nickel Grass το 1973 απέδειξε την ορθότητα του σκεπτικού δημιουργώντας μία εκτεταμένη αερογέφυρα που παρείχε το απαραίτητο υλικό στις πιεζόμενες ισραηλινές δυνάμεις.

Κάθε σύγχρονη στρατιωτική περιπέτεια των ΗΠΑ ενισχύει όσα έχουν ειπωθεί. Ο στρατός δεν μπήκε μπροστά στη μάχη στη Γρενάδα ή στον Παναμά. Οι Ιρακινοί που μόλις είχαν καταλάβει το Κουβέιτ, τον Αύγουστο του 1990, μπορούσαν να συνεχίσουν νότια προς τη Σαουδική Αραβία. Μπορεί ποτέ να μην είμαστε σίγουροι γιατί δεν το έκαναν πάντως δεν ήταν η αερομεταφερθείσα ταξιαρχία της 82^ης Αεραποβατικής Μεραρχίας που τους απέτρεψε, ούτε η Σαουδική Εθνική Φρουρά. Εάν κάτι ήταν, αυτό ήταν η παρουσία της αεροπορίας και της ναυτικής αεροπορίας, οι πρώτες μοίρες των οποίων είχαν καταφθάσει πριν ο στρατός αρχίσει την ανάπτυξη του. Η παρουσία της αεροπορίας επέτρεψε στις αερομεταφερόμενες δυνάμεις να αποβιβαστούν κάτω από την ασφάλεια που παρείχαν τα F-15 Eagle που ήταν ήδη εκεί. Τα αεροπλανοφόρα USS Eisenhower και USS Independence βρίσκονταν στην ανατολική Μεσόγειο και στον κόλπο του Ομάν αντίστοιχα πριν ο πρώτος στρατιώτης επιβιβαστεί σε αεροπλάνο. Όταν ο στρατός ολοκλήρωσε τη μεταφορά της πρώτης ταξιαρχίας του η αεροπορία είχε πολλαπλές πτέρυγες μάχης στο θέατρο επιχειρήσεων και το ναυτικό ήταν παρών σε πυκνότητα που είχαμε να δούμε από το Βιετνάμ.

Αμερικανικά στρατεύματα αποβιβάζονται από ένα C-141 Starlifter για να συμμετάσχουν στην επιχείρηση «Desert Shield» τον Αύγουστο του 1990.

Η επιχείρηση «Desert Storm» απέδειξε ότι οι χερσαίες δυνάμεις, που είχαν μεταφερθεί στο θέατρο των επιχειρήσεων από τη θάλασσα και τον αέρα, μπόρεσαν να ενεργήσουν στο Κουβέιτ και στο νότιο Ιράκ αφού η αεροπορία βομβάρδισε ασταμάτητα για 40 ημέρες τις ιρακινές χερσαίες δυνάμεις, με αποτέλεσμα αυτές να μείνουν ακίνητες, χωρίς επικοινωνίες, χωρίς γνώση του τι συνέβαινε γύρω τους και χωρίς εφόδια. Η νίκη που σημείωσαν οι χερσαίες δυνάμεις στον Πόλεμο του Κόλπου κατέστη δυνατή μόνο αφού οι ναυτικές και οι αεροπορικές δυνάμεις τις μετέφεραν, εξασφάλισαν τον εφοδιασμό τους, διαμόρφωσαν το πεδίο της μάχης και παρείχαν επίγνωση της τακτικής κατάστασης. Οι χερσαίες δυνάμεις παρακολουθούσαν ως θεατές την αεροπορία να μάχεται για επτά βδομάδες.

Η επιχείρηση «Allied Force» πάνω από τη Γιουγκοσλαβία απέδειξε ότι οι αεροπορικές δυνάμεις μπορούν μόνες τους να κερδίσουν τον πόλεμο. Η αεροπορική εκστρατεία 78 ημερών του ΝΑΤΟ μπορεί να χαρακτηρίστηκε «άσχημη νίκη» ήταν όμως αυτή που σταμάτησε τη σφαγή των Αλβανών του Κοσόβου και οδήγησε στην ανεξαρτησία του Κοσόβου και του Μαυροβουνίου. Η συμμετοχή του στρατού περιορίστηκε σε κάποια αμυντικά μέτρα, ενώ ακόμη και η αεροπορία στρατού δεν χρειάστηκε. Η άποψη του στρατού ότι μόνο αυτός μπορεί να φέρει τη νίκη στον πόλεμο δεν υποστηρίζεται από την ιστορική εμπειρία και δεν λαμβάνει υπόψη ότι ο στρατός είναι πλήρως εξαρτημένος από τους άλλους Κλάδους για τον εφοδιασμό του.

«Κάθε στρατιώτης σκέφτεται όσο μακριά είναι η ακτίνα δράσης του Κλάδου του

και όσο γρήγορα μπορεί να μετακινήσει τα όπλα του».

General der Flieger Karl Koller, Luftwaffe

Υπάρχει ένα πολιτισμικό θέμα εδώ. Ένας αξιωματικός του στρατού ανδρώνεται μέσα στην κουλτούρα και στις αξίες της εγγύς μάχης. Πρέπει να λάβει επαφή με τον αντίπαλο του και να διεκδικήσει το έδαφος που ο άλλος κατείχε για να εδραιώσει την κυριαρχία του. Αυτή είναι η κυρίαρχη μορφή πολέμου εδώ και χιλιετίες γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπήρχε εναλλακτική. Η αυτοκρατορία που ήταν περισσότερο απλωμένη στον κόσμο, η βρετανική, στηρίζονταν κυρίως στο ναυτικό της για να κρατιέται ενωμένη, να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και να εξασφαλίζει τις επικοινωνίες, ενώ φρόντιζε να διασφαλίζει ότι οι όποιες χερσαίες συγκρούσεις έμεναν όσο πιο τοπικές γίνονταν. Οι αεροπόροι ανέτρεψαν την καθιερωμένη τάξη και το έκαναν αυτό σκόπιμα. Οι αεροπόροι πάντα έψαχναν τον σύντομο δρόμο επειδή μπορούσαν να πετάξουν πάνω από το «μέτωπο» και να φέρουν τη νίκη χτυπώντας κέντρα βάρους μακριά από εκεί που πολεμούσαν οι χερσαίες δυνάμεις. Οι στρατιώτες έχουν μάθει να αγωνίζονται παραδοσιακά, οι αεροπόροι συνεχώς ψάχνουν τρόπους να κλέψουν. Και οι δύο προσεγγίσεις έχουν τη χρησιμότητα τους αλλά σε ένα περιβάλλον όπου ακόμα και για να εισέλθει η διακλαδική δύναμη θα πρέπει να πληρώσει κάποιο τίμημα σε αίμα ο στρατός δεν μπορεί να αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Ο στρατός αν επιθυμεί να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει και να προστατεύει τον εαυτό του δεν αρκεί να γίνει σαν το ναυτικό και την αεροπορία. Θα πρέπει να γίνει το ναυτικό και η αεροπορία γιατί αυτοί οι δύο Κλάδοι εξασφαλίζουν στον στρατό τη δυνατότητα να επιχειρεί έξω από τη βόρεια Αμερική.

«Εμείς στον στρατό - ναι στον στρατό – θα μπορούμε να βυθίζουμε πλοία

και να κυριαρχούμε στον αεροδιαστημικό χώρο πάνω από τις μονάδες μας

κατανικώντας αεροπορικές και πυραυλικές επιθέσεις».

 Στρατηγός Mark Miley, Αρχηγός

Ο στρατός έχει παραμελήσει τόσο πολύ το πυροβολικό και την αντιαεροπορική του άμυνα που είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να διεκδικήσει ακόμη και τον φίλιο εναέριο χώρο ή να εκτοξεύσει πυρά μεγάλου βεληνεκούς με ακρίβεια χωρίς τη βοήθεια της αεροπορίας. Ο στρατός δεν πρόκειται σύντομα να βυθίσει πλοία. Κατάργησε το παράκτιο πυροβολικό του το 1950 και το πυροβολικό μάχης δεν έχει την ικανότητα να χτυπάει πλοία που κινούνται. Οι πύραυλοι ATACMS μπορεί κάποτε να αναβαθμιστούν ώστε να προσβάλουν κινούμενους στόχους στη θάλασσα εάν κάποιος άλλος Κλάδος παρέχει τα δεδομένα της στοχοποίησης. Ο στρατός δεν έχει καμία ρεαλιστική δυνατότητα να επιτηρεί τον θαλάσσιο τομέα πόσο μάλλον να τον ελέγχει. Στην πραγματικότητα ο στρατός είναι τόσο εθισμένος στην αδιάλειπτη υποστήριξη από τη αεροπορία και τη ναυτική αεροπορία που με πολλή άνεση απομείωσε τις δυνατότητες του πυροβολικού του, κατάργησε το μεραρχιακό πυροβολικό και στηρίχτηκε στα πυρά από τον αέρα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο στρατός όχι μόνο μείωσε τη δυνατότητα του να εκτοξεύει πυρά μεγάλου βεληνεκούς αλλά μείωσε και τις προμήθειες του σε πυρομαχικά υψηλής ακριβείας γιατί αυτά του τα παρέχει η αεροπορία. Η λύση στην οποία κατέφευγε ο στρατός όταν δεν είχε αρκετή οργανική ισχύ πυρός ήταν να ζητάει περισσότερα από την αεροπορία και τη ναυτική αεροπορία.

F-15E της 391^ης Μοίρας Μαχητικών με βαρύ φορτίο πάνω από το Αφγανιστάν. 7 Οκτωβρίου 2008.

Η αεροπορική υπεροχή μπορεί να εδραιωθεί μόνο από τον αέρα. Η αεροπορική υπεροχή μπορεί να αμφισβητηθεί από το έδαφος αλλά δεν μπορεί να εδραιωθεί από εκεί. Οι δυνατότητες αντιαεροπορικής άμυνας του στρατού υπέφεραν σημαντικά μετά το 1991 οπότε και κατάργησε τις παντός καιρού, μέσου βεληνεκούς πυροβολαρχίες I-HAWK και τις αντικατέστησε με τους μικρής εμβέλειας Stinger που λειτουργούν μόνο σε απουσία χαμηλής νέφωσης. Ο στρατός απέσυρε τους καθοδηγούμενους από ραντάρ πυραύλους που είχε και δεν τους αντικατέστησε με κάποια έκδοση των AMRAAM. Στην τελετή της ορκωμοσίας του νέου προέδρου το 2005 χρειάστηκε μια μέσου βεληνεκούς, παντός καιρού, Α/Α πυροβολαρχία για να προστατέψει την πρωτεύουσα και ο στρατός δανείστηκε μία από τη Νορβηγία.

Ο στρατός μπορούσε να παραμελεί τις Α/Α δυνατότητες του επειδή οι άλλοι Κλάδοι κάλυπταν το κενό. Η αμερικανική αεροπορική υπεροχή είναι τόσο καθολική που τις τελευταίες λίγες φορές που κάποιος εχθρός δοκίμασε να αντεπιτεθεί στις αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις (Αρδέννες 1944 και Μάχη του Kafji στον Α΄ Πόλεμο του Κόλπου) το έκανε μόνο όταν ο καιρός δεν επέτρεπε τις πτήσεις αεροσκαφών. Μόλις τα σύννεφα καθάρισαν τα αμερικανικά αεροπλάνα εμφανίστηκαν στη θέση τους.

Υπάρχει μία σειρά πολύ καλών λόγων για τους οποίους ο στρατός είναι εθισμένος στην αεροπορική υποστήριξη. Η ταχύτητα, εμβέλεια και ευκαμψία στον εναέριο τομέα επιτρέπει στις δυνάμεις που ενεργούν σε αυτόν να κινούνται γρήγορα, να βρίσκονται ψηλότερα κι έτσι να ακυρώνουν τα σχέδια των εχθρικών χερσαίων δυνάμεων. Ο έλεγχος του αέρα σου εξασφαλίζει ότι μπορείς να ανεφοδιάζεσαι ενώ ο αντίπαλος σου όχι. Η χερσαία δύναμη που αναγκάζεται να πολεμήσει κάτω από την εχθρική αεροπορική υπεροχή βαδίζει προς την αναπόφευκτη καταστροφή της

Η κουλτούρα της κατοχής του εδάφους προϋποθέτει ότι μπορείς να φτάσεις εκεί, να πολεμήσεις εκεί και να μείνεις εκεί και ο στρατός μόνος του δεν μπορεί να τα κάνει αυτά.

«Έχουμε περικυκλώσει τον εχθρό.

Κατέχουμε καλές θέσεις και υπερτερούμε συντριπτικά σε αριθμούς.

Όμως, η εχθρική αεροπορία μας κάνει τρομερή ζημιά.

Θα πρέπει να υποχωρήσουμε»..

Μήνυμα προς το στρατηγείο της 15^ης Ιαπωνικής Στρατιάς, Βιρμανία, 1944

Ο μόνος τρόπος που ο στρατός μπορεί να βοηθήσει στον αγώνα εισόδου σε απαγορευμένες περιοχές είναι να παρέξει επικοινωνίες και λογιστική υποστήριξη ή να διαθέσει τα συστήματα αεράμυνας σημείου που έχει για την προστασία ναυτικών ή αεροπορικών εγκαταστάσεων από επιθέσεις πυραύλων cruise. Η ιδέα ότι ο στρατός θα ηγηθεί στον αγώνα πρόσβασης σε απαγορευμένες περιοχές είναι η πλήρης αναστροφή της αναγκαίας σειράς των ενεργειών. Το ναυτικό θα πρέπει να πολεμήσει για να ελέγξει τον θαλάσσιο τομέα ώστε να μπορέσει να μεταφέρει τον στρατό στο θέατρο επιχειρήσεων. Χωρίς αεροπορική υπεροχή οι δυνάμεις του στρατού δεν μπορούν να δουν μακριά, να κινηθούν γρήγορα ή να συντηρηθούν για πολύ.

Δεν χρειάζεται όλες οι νίκες να κερδηθούν με τη ξιφολόγχη ούτε όλες οι μάχες να διεξαχθούν μ΄ αυτόν τον τρόπο. Υπάρχουν καλοί λόγοι για να έχουμε έναν ικανό και ετοιμοπόλεμο στρατό στη διακλαδική δύναμη. Η εξασφάλιση της εισόδου του ναυτικού, της αεροπορίας και των πεζοναυτών σε απαγορευμένο περιβάλλον δεν είναι ένας από αυτούς. Ο στρατός δεν έχει ανοσία στο θέλγητρο της αεροπορικής υποστήριξης. Αντίθετα είναι τελείως εθισμένος σ΄ αυτήν.

Σχετικές αναρτήσεις

Ο Επόμενος Πόλεμος; Χαρακώματα και Έξυπνες Βόμβες

Ο Μελλοντικός Αμερικανός Στρατιώτης: Άθλιος, Ανυπάκουος και Νικητής

Ξιφολόγχες και mini-Drones: Η νέα επιχειρησιακή αντίληψη των Πεζοναυτών